Erik Dijksma

Erik, Zijn lichaam kon steeds minder, zijn getuigenis werd steeds meer. Wat niemand eigenlijk had verwacht hij werd geroepen in deze nacht. Hij ziet de Heer van aangezicht tot Aangezicht en kan nu weer wandelen in Zijn volmaakte Licht.

Lieve Erik, wat kan ik nog toevoegen aan al deze berichten. Ik ken je pas sinds we samen bij de deur stonden om onze broerders en zusters welkom te heten. Ik hoor nog hoe je een grapje maakte, toen ik je vlinderstrik omdeed voor een speciale dienst."daar stond je, keurig in overhemd en zei: "O, ik wordt gestrikt" 🙂 Elk kopje koffie met vulkoek in het Reinaldahuis was genieten. Idd altijd vrolijk en getuigend ondanks de strijd en het loslaten van alles. Vader heeft je op het juiste moment naar Zijn heerlijkheid gehaald, geen strijden meer, maar gaan slapen en wakker worden bij Hem. Tot ziens‼️ Heel veel sterkte voor de familie.

Erik, wat had je een moed en vertrouwen. De laatste zondag kwam je gewoon weer met je elektrische rolstoel naar de gemeente. Je wilde daar altijd graag zijn en vooral zelf en lekker buiten ernaar toe. Niet met het busje en binnen zitten. We hebben het vaak samen gehad over jouw doop, wat was dat een bijzonder moment. Je hebt je toen helemaal aan Christus toegewijd en nu heb jij hem al mogen ontmoeten. Je bent op een fijne Bijbelse plek. We gaan elkaar daar weer zien!

Lieve Erik, vanaf het moment dat je bij ons in zorg kwam bij Zorgbalans, heb je bij ons allemaal een onvergetelijke indruk achter gelaten. Wat heb ik een bewondering voor jou hoe jij vocht tegen je ziekte. Zelfs toen jij staand in de keuken, met je hoofd steunend tegen de keukenkastjes, toch probeerde om je zelf te wassen, ik zal het nooit vergeten. Je verwonderde je over de snelheid waarmee de ziekte jouw overviel, iedere dag een beetje minder. Maar altijd met een rotsvast vertrouwen in de lieve heer. Als je over hem sprak dan deed je dit met zoveel liefde, fijn dat jouw geloof je zoveel kracht heeft gegeven. We zullen je nooit vergeten.

Lieve Erik, Eind Februari hadden wij nog ons eigen carnavalsfeestje, met het bananenlied en compleet met gekke hoedjes op jouw kamer. Maar eigenlijk was het elke dag een feestje om bij jou te komen. We hebben met liefde voor je gezorgd, gelachen en serieuze dingen besproken. wij gaan jou nooit vergeten. Het is stil in onze nachtdienst, rond 1:00uur denken we elke keer weer even aan jou. Liefs Jolanda en Marielle

Lieve Erik, het zal stil worden in het Reinaldahuis. Zoals een bevriende buschauffeur zei: "Erik brengt mensen bij elkaar". Dat klopt, je kamer zat vaak vol met vrienden, familie, gemeenteleden. Het was altijd erg gezellig met je vrienden van o.a. de bus op je kamer. Veel gelachen, grappen en grollen, maar ook serieuze gesprekken. Je was heel open, heel enthousiast en makkelijk in het contact. Zo stoer dat je gewoon met je rolstoel altijd naar de kerk reed. Wij een keer langs met de Harley...nou, wow, waanzinnig vond je dat, het geluid van de motor! En zo dapper hoe je deze slopende ziekte hebt gedragen. Ondanks de moeilijke momenten bleef je vrolijk, enthousiast altijd getuigen over de Heere Jezus. Zo blij was je met je kamer met uitzicht over Haarlem én de bushalte! Daar hadden we voor gebeden voor een kamer met mooi uitzicht, en dat gebed was verhoord!! We gaan jou missen, lieve vriend! Je bent nu verlost en blij en op de beste plek, bij de Heere Jezus. TOT WEDERZIENS, ERIK!

Een aardig vent altijd een leuk praatje als laat na een avonddienst Op de garage aan kwaam

Lieve Erik, maatje! Samen steunen in de waterleidingduinen. En stiekem een vuurtje maken met de firesteel. De liefde voor "buiten" deelden we. Met jouw vertrek op t werk, Erik, is een tijdperk voorbij. Het maakte niet uit hoe laat je binnen kwam, of hoe dom je nou weer je bus had neergezet. Altijd was je er, hielp je, vriendelijk en rustig. Einde dienst was écht veilig thuiskomen. "Even een bakkie doen?", zei je dan. Je stond daar, in regen, in wind, in sneeuw en hagel.... en niet tot einde diensttijd, nee... tot het klaar was voor de volgende dag. Nooit zomaar vrij, nooit ziek, nooit onaardig. Altijd was jíj daar. En juist jij, de meest sterke persoon die ik ken, werd getroffen door deze rotziekte. Die je overigens wéér met opgeheven hoofd, vol positivisme en vertrouwen in jouw Heer droeg. En nu hoef je niet meer. Het lijden wás genoeg. Wij gaan je missen. Ik ga je missen. Maar ik weet dat jij bent waar je wilde zijn. Dag lieve Erik. Dank je wel voor alles.

Als ik in de avond mijn bus stalde hoopte ik altijd dat Erik er was, ook al stalde ik hem wel eens op het verkeerde spoor per ongeluk, dan was dat nooit een probleem voor hem. Hij kwam daarna altijd wel even binnen, als hij de tijd had, om even heel relaxt een praatje te maken. Heb het nu nog steeds dat ik vaak aan je denk als ik je vervangers zie lopen, jij was altijd de vriendelijkheid zelf. "Waarom gaan de beste mensen het eerst?" Het zaL altijd wel een raadsel blijven. R.I.P.

Beste Erik, wij zijn de twee rolstoelers in de Koningkerk geweest. Nu ben ik weer alleen. Maar je bent nu bij onze grote Heer. Welk genade heeft de Heer je laten zien. Je ziekte mocht niet erger worden. Echte bewaring voor de ergste symptomen. Ik dank je voor de gemeenschappelijke tijd in onze kerk. Jou geloof was geweldig. Lieve familie van Erik. Heel veel kracht en sterkte gewenst in deze moeilijke dagen. Maar Erik gaat het goed. Zonder deze vreselijke ziekte.