Over (1)

Cruijff zei het al: je gaat het pas zien als je het doorhebt. Dat duurt soms even. In mijn geval jaren.

Er waren tegen die tijd avonden verstreken waarin ik de drankkast in mijn ouderlijk huis plunderde en een regenboog aan zoete likeuren naar binnen goot tot ik draaierig en verdoofd in slaap sukkelde. Ik had dagboeken volgepend met rijmelarij waarin ik mijn zielepijn onder woorden bracht in de hoop dat ze zou verdwijnen. Iedereen die ernaar informeerde zei ik dat het goed met mij ging. Aangezien niemand dat in twijfel trok, gaf ik mijn gevoelens en gedachten die feitelijk het tegendeel schreeuwden het label ‘aanstellerij’. 

(Jaren later vertelde mijn tante dat menig familielid zichzelf moest bedwingen om iets te zeggen of te doen. Ze zagen me wel degelijk ploeteren en zwoegen, maar vreesden te worden weggezet als bemoeizuchtige betweters.) 

Alles koek en ei, zo was mijn verhaal. Ook toen ik op een dag van Franeker naar Zwolle treinde, waar ik de opleiding journalistiek volgde. Ik had een foto in mijn tas vanwege een schoolopdracht: neem een afdruk van waarde mee om te bespreken tijdens de les. Op de foto stonden twee fotolijsten. Een met een afdruk van mijn ouders, een met een foto van mijn broer als baby. Dubbele vereeuwiging van de belangrijkste personen uit mijn leven, en daarom symbolisch van grote betekenis voor mij. 

Ik voelde me rustig toen de docent mij vroeg om over de foto te vertellen. Toen ik de foto uit mijn tas haalde en nog eens goed bekeek. Ik voelde me nog steeds rustig toen ik naar voren liep, me omdraaide en mijn klasgenoten zag. Ik begon te vertellen. Binnen drie zinnen werd de klas wazig door tranen en kreeg ik geen woord meer uit mijn mond. 

Het ging niet goed met mij.

Natúúrlijk ging het niet goed met mij. Ik was nog maar 20, had een jaar eerder mijn vader verloren en zeven jaar dáárvoor mijn moeder. Ik had al het verdriet in mijn hoofd en hart opgesloten en werd erdoor vermalen en verteerd. Bovenal: ik was ontiegelijk moe. Er zijn mensen die door minder hun heil zoeken in te snuiven of te spuiten substanties die de realiteit fantastisch kunnen vertroebelen. 

Niet lang erna zwichtte ik definitief. Gaf ik toe dat ik niet was opgewassen tegen het verdriet. Dat iemand mij moest helpen. 

Dit schrijven volgt zestien jaar na mijn overgave (die uiteindelijk mijn overwinning bleek). Het is de opmaat van een serie verhalen over het overlijden van mijn ouders, de invloed die het op mij had en bij tijden nog steeds heeft. Geschreven omdat iedereen rouw en verdriet op zijn eigen manier doorleeft, maar mogelijke herkenning kan helpen.

Martine van der Linden. Geplaatst 12-5-2020