Zanger en liedjesschrijver Guus Smeets overleden

Zanger, componist en liedjesschrijver Guus Smeets is donderdag op 71-jarige leeftijd overleden.

„Truus, is er nog koffie?” Guus Smeets zit in de keuken van zijn huis annex studio in Vilt aan de tafel met Sjef Diederen. Om te praten over een nieuw liedje. Zijn zoveelste… En over zijn voorstel om een gedenksteen aan te brengen bij het geboortehuis van de troubadour uit Hoensbroek (Geneet van ’t laeve) in Broekhem. „Jawel, Sjef, dat moet er komen. Dat verdien je.”

Liedjesfabriek

Het was Smeets zoals we hem kenden. Artiest, zanger, virtuoos op de mondharp. Maar vooral steun en toeverlaat van andere Limburgse artiesten. Hij kon intens genieten van het succes dat anderen hadden met zijn liedjes. Hij schreef er meer dan vijfhonderd. Voor Frans Theunisz, De Schintaler, Thei en Marij en heel veel anderen. „Guus was – met alle eerbied en respect – een liedjesfabriek”, zegt collega-muzikant Jan Vermeer.

De bakkerszoon uit Valkenburg begon zijn muzikale loopbaan als basgitarist bij The Magilla’s. Later vormde hij samen met zijn broer Roy en Hans Kengen het trio Ezzebleef, dat in de regio een hitje scoorde met zijn liedje Hie bin ich dan. Na het plotselinge overlijden van Kengen in 2003 ging hij alleen verder, waarbij hij zijn familienaam veranderde in Sjmeets.

Viva Tirol

Zijn grootste hit was Viva Tirol van Taai Taai. Het werd ook Smeets’ internationale doorbraak: hij was hartstikke trots op de Duitse versie van Hansi Hinterseer. Maar ondanks die successen voelde hij zich niet te groot om ook liedjes te schrijven voor de basisschool van Vilt en de Tour-doorkomst op de Cauberg. Met De Geul schreef hij een bijna poëtische ode aan zijn geboortestreek.

Na het overlijden van zijn vrouw Truus had Smeets het even lastig. Maar hij hervond zijn geluk bij Mia, verhuisde naar Voerendaal, ging tekenen en schilderen, maar bleef voor alles ‘leedsjessjriever’. Hij zat nog boordevol ideeën voor nieuwe liedjes. Het was hem niet gegund: donderdagavond overleed hij plotseling.

Bron: de Limburger 3-4-2020/fotocredits: Annemiek Mommers