Stadsfiguur Plopatou is overleden. Excentriek, kleurrijk, bemoeizuchtig en controversieel. Maar wie hij was – niemand die het echt weet.
Hij wandelde de laatste tijd niet meer door de stad; hij schuifelde. Voetje voor voetje ging het, de eeuwige tassen met nieuwe aankopen in de hand. Nog had hij iets parmantigs en opvallends dat herinnerde aan de jeu van weleer.
Gehaaide schrijverij
Jonkheer Berthil Cornelis Alex Iwan Pauw van Hanswijck de Jonge alias Plopatou, kortweg Plop. Geboren in 1938 in Groningen, bekend om zijn niet aflatende stroom handgeschreven brieven – persoonlijk geadresseerd of anders als ingezonden brief in de krant – waarin hij in eindeloze bewoordingen zijn ongenoegen liet blijken over allerhande zaken, van ramen die niet gelapt waren tot de stadse of landelijke politiek. Hij maakte zich met zijn gehaaide schrijverij niet bepaald geliefd.
Wie hij werkelijk was? Niemand kan het precies zeggen.
Hij noemde zichzelf dichter, kunstenaar en fotograaf. Zijn buren in de Badstratenbuurt spreken van een verzamelaar, een levenskunstenaar die bijzonder eenkennig was en vaak met niets en niemand iets te maken wilde hebben. Naar verluidt slaat zijn bijnaam Plopatou daar ook op: een verbastering van het Franse Plop à tout wat vrij vertaald Schijt aan alles zou betekenen. Eveneens naar verluidt zou hij model hebben gestaan voor het personage Poux Partout (Overal Vlooien) in de roman Onder professoren (1975) van Willem Frederik Hermans.
Er bestaat kunst van zijn hand uit de jaren vijftig, die ook nu nog als modern te boek staat. Kattenbakvulling op panelen gesmeerd, dat werk. Hij genoot meer bekendheid als oprichter van de Internationale Partij voor Seks en Oproer.
Als een heer door de stad
En als verschijning. Vroeger al, toen hij als dandy door de Oosterpoort liep, naast zijn moeder. Ze zouden van adel zijn, maar evengoed kan het zijn dat hij ‘gewoon’ De Jonge heette en de trits voornamen en Van Hanswijck zich heeft toegeëigend. Hij droeg lange gewaden, zijn gezicht opgemaakt, zijn haren lang, zijn snor in de krul. Zijn hippie-achtige looks verdwenen met de tijd. Plopatou ging uiteindelijk als een heer door de stad. Met wandelstok, hoedje en een klein, smal snorretje. Hoe hij er ook uit zag, iedereen keek om als hij passeerde waardoor hij bij de stad hoorde als het Peerd van Ome Loeks.
De laatste weken ging het niet goed met Plopatou. Hij belandde enige tijd geleden in het ziekenhuis met hartproblemen en diabetes, keerde terug naar huis, maar zijn buren zagen hem zienderogen achteruit gaan. Hij haalde vanuit zijn huis nog net de supermarkt aan de Paterswoldseweg. Afgelopen vrijdag is hij overleden. Hij laat een zoon en een dochter na.
