Voor altijd samen

‘Piep’, het herkenbare geluidje van een binnenkomend berichtje op mijn telefoon. ‘Hij is klaar! Ik app je wel even een foto’. Mijn telefoon piepte nogmaals om aan te geven dat er een tweede berichtje was binnengekomen.

Ik klikte het bericht aan en zag op de foto haar uitgestoken hand met aan haar vinger een prachtig vormgegeven ring. Daar waar ze eerder jaren haar gladde eenvoudige trouwring had gedragen, prijkte nu een modern glanzend exemplaar. Handgemaakt, strakke lijnen in een zorgvuldig bedachte combinatie van wit en geel goud. De ring had, vond ik, een moderne uitstraling, maar zo aan haar hand zag je toch ook wel het klassieke van het ontwerp. De ring was nieuw, gloednieuw, maar hij zag er vertrouwd uit, zo aan haar vinger. Alsof ‘ie er hoorde en ze hem al jaren droeg. Ik keek naar haar nagels die, zoals altijd, prachtig van vorm waren en strak in de lak zaten. Op haar handen een paar kleine bruine plekjes; onmiskenbaar de handen van een jonge oudere vrouw die zichzelf goed verzorgde. Een mooi geheel; de ring hoorde nu al bij haar.

‘Hij is prachtig’, was alles wat ik kon terugtypen. Ik voelde mijn adem in mijn keel stokken en mijn mond werd droog. Ik raakte geëmotioneerd. Maar goed dat ik nu niet tegenover haar stond, ik weet zeker dat ik in tranen zou uitbarsten als ik nu in haar ogen zou kijken. Wat was ik trots op haar, trots op hoe zij de draad weer oppakte en voorzichtig alleen haar stappen verder zette in een leven dat zo compleet anders was dan daarvoor. Ik kon mij haar niet anders herinneren dan samen met hem, ik kon mij hem niet anders herinneren dan samen met haar. Een onbreekbare twee-eenheid, een paar dat gewoon altijd een paar was. Altijd samen. Eerst samen met zijn tweetjes, in de weekenden samen fungerend als logeeradres voor de jongere zusjes. Later samen met hun kinderen en jaren verder samen met de kleinkinderen.  De tijd voor weer echt samen met zijn twee was een paar jaar geleden aangebroken: het werkzame leven zat erop. Samen zouden ze als jong actief stel van net zestig de rest van hun leven leuke dingen gaan doen en nog meer van de wereld gaan zien. Vol enthousiasme keken ze er beiden naar uit. Heerlijk samen van alles ondernemen en genieten van het leven.

Het mocht niet zo zijn. Al na een paar weken samen sloeg het nieuws dat hij ziek was in als een bom en zette een dikke streep door de plannen. Drie jaar hebben ze daarna nog samen gehad. Drie jaar waarin ze samen vol positiviteit  en hoop de strijd aangingen. Uiteindelijk won de ziekte en moest hij haar en het leven samen loslaten.

Ik keek weer naar de foto… Het was echt een hele mooie ring. Een sieraad voor het leven, zou je kunnen zeggen.  In dit geval toch meer een sieraad van het leven of een sieraad over het leven. Ik wist ineens waarom de ring zo vertrouwd aan haar vinger stond: twee trouwringen versmolten tot één. Voor altijd samen.

Cick Geers