In memoriam

Vier het leven, dat was Fred Ootjers

Fred Ootjers stond op 4 december 2019 op en mis was het. Een gescheurde aorta, niet op één plek, op meerdere plaatsen in het lichaam. Dat wisten hij en zijn vrouw Miriam op dat moment niet. Ze hadden wel meteen door dat er iets ernstigs was. Een paar uur later in het ziekenhuis kwam de mededeling dat de specialisten niks meer voor hem konden doen.

,,Is dit het dan?’’, vroeg Fred.

,,Ja lieverd’’, zei Miriam, ,,dit is het dan.’’

Hij toonde geen angst

Hij toonde geen angst, huilde niet, was vooral verbaasd, wilde immers nog zoveel doen. Ook zijn vrouw ervoer het als onwerkelijk, niet te bevatten. Een sterke man, bij wie aan de buitenkant niks te zien was, maar die van binnen ineens ‘stuk’ bleek.

Zijn nog twee levende broers en zijn moeder werden in allerijl gebeld. De kinderen, Marianne en Sander en zijn eerste vrouw Aaltje heeft hij nog kunnen spreken. De broer die uit Utrecht moest komen en zijn moeder die later gebracht werd, kwamen te laat.

Het was het moment om te zeggen wat er nog te zeggen viel. Dat hoefde niet. Hij keek terug op een goed leven, met heel mooie laatste jaren en hij had nergens spijt van. Wel kreeg Miriam, vlak voor haar man in slaap werd gebracht, te horen door te gaan en dat ze, ondanks haar protesten, daar wel degelijk de kracht voor had. Dat wist hij zeker. Op zo’n moment dát kunnen zeggen, daar ging een enorme kracht van uit.

Het ‘gezicht’ van het Veenkoloniaal Museum

Fred Ootjers, geboren op 1 februari 1957 in Amsterdam, werd 62 jaar. Hij woonde in Nieuwediep, was tekstschrijver en mede ‘het gezicht’ van het Veenkoloniaal Museum in Veendam, waar hij sinds de jaren tachtig, los van enkele tussenpozen, werkte.

Hij nam in de jaren negentig het initiatief tot een expositie als ‘De Klas van ’68’, waarin de Veenkoloniën voor even terugkeerden in de wereld van hun jeugd met Tomos-brommer, ‘pukkel’ en Afghaanse jas. Die tentoonstelling kenmerkte hem. Fred stond met één been in het verleden en met één teen in de toekomst.

Andere exposities waar zijn hart en ziel in lagen waren die over de meimaanden in de Tweede Wereldoorlog, Meubelfabriek Huizinga en de meest recente: Noordewerk, aardewerk uit Noord Nederland.

Man met hang naar nostalgie

Een man met een hang naar nostalgie, een romanticus, die moeite had met afscheid nemen van het vertrouwde en een verzamelaar van spullen uit een voorbije tijd. Wat de toekomst brengt, dat weet geen mens, wat het verleden geeft wel. Hij bleef nieuwe dingen ontdekken in het oude.

Fred Ootjers trouwde ruim dertig jaar geleden met Aaltje Hovinga, kreeg met haar twee kinderen, Marianne (27) en Sander (28), maar het huwelijk hield geen stand, waarna hij werk voor het museum en NDC Mediaredactie combineerde met zorg voor de kinderen, die alles voor hem betekenden.

‘We vonden elkaar steeds leuker’

Hij ontmoette zeventien jaar geleden Miriam Nooi (1980). Zij bleef na een stage bij weekblad de Groninger Gezinsbode bij het bedrijf hangen. ,,Ik weet niet of hij mij de eerste opdracht gaf of ik hem, maar het klikte, eerst op vriendschappelijke basis. We vonden elkaar steeds leuker en op een dag stond ik met mijn spullen voor de deur in Nieuwediep.’’

Ze deden alles samen, schrijven en werken voor het museum, de oprichting van de Stichting Huizinga, die zich over het erfgoed van de gelijknamige meubelfabriek ontfermt en trouwden twee jaar terug, zonder toeters en bellen. Op maandag naar het gemeentehuis, ’s middags naar Bad Bentheim en ’s avonds uit eten.

Vier het leven, dat was Fred

Ze omschrijft hem als een open en eerlijke man. Ook Fred kon somberen, maar wat vooral aansprak was zijn enthousiasme. De kreet ‘vier het leven’, dat was Fred.

Miriam: ,,Hij liet mij een wereld zien die ik niet kende, van spontaniteit en creativiteit. We hadden nooit ruzie. Ruzie lucht soms op, maar lost niks op.’’

Een man ook van het kleine gebaar waar een grote liefde achter schuilde. Waar het om ging was ‘jezelf blijven’, een levenshouding die Miriam wil vasthouden, zodat Fred voortleeft.

Merijntje Gijzens Jeugd en Jonge Jaren

Toen ze elkaar leerden kennen gaf hij haar Merijntje Gijzens Jeugd en Jonge Jaren, met de mededeling dat hij hoopte dat ze er dezelfde levenslessen uit leerde als hij. Miriam: ,,Hij zei altijd dat het boek mee moest in zijn kist. Dat was ik vergeten, maar daags voor zijn uitvaart maakte de kat mij wakker met hard gemiauw en dacht ik er weer aan. Ik ben overtuigd dat hij het was. Fred is nog ergens. Hij had zoveel energie, dat kan niet zomaar weg zijn.’’

…even het licht aan.

Er waren hapjes en drankjes bij de uitvaart in Café ‘t Keerpunt in Spijkerboor. Zijn wens: geen koffie met kleffe koek. Zo was hij niet. Het was erg slecht weer. Echter: bij de plechtigheid op het kerkhof van Anloo ging ineens ging de wind liggen en scheen de zon. Miriam: ,,Fred deed toen even het licht aan.’’

Bron: Dagblad van het Noorden. 16-03-2020