De keuze die ik niet zelf mocht maken vanwege de impact op het rouwproces
Kunnen we niet stoppen met behandelen? Dit leidt toch nergens toe? Het lijden is werkelijk niet meer te verdragen.
Kunnen we niet stoppen met behandelen? Dit leidt toch nergens toe? Het lijden is werkelijk niet meer te verdragen.
Java, Indonesië. Dat het warm is, merken we direct nadat we uit het kleine vliegtuig stappen dat ons met een binnenlandse vlucht naar Semarang heeft gebracht. Wanneer we voet aan de grond zetten, kijk ik mijn broer aan. We hebben ons reisdoel bereikt. Ik klem mijn hand nog wat steviger om mijn tas. Het is alsof ik de inhoud ervan duidelijk wil maken dat de bestemming nabij is. ‘Je bent er bijna, pa’.
Vaak ga je na een bruiloft of een kinderfeestje naar huis met een klein bedankje, iets om de dag te kunnen blijven herinneren. Toen Iris Reek na de uitvaart van haar beste vriendin met lege handen naar huis ging, begon ze daar over na te denken. Iris: ,,Aan het einde van een leven wil ik graag een herinnering in huis hebben.’’ En zo kwam ze uit bij RememberBox.
Cruijff zei het al: je gaat het pas zien als je het doorhebt. Dat duurt soms even. In mijn geval jaren.
Mager en bleekjes zit ze tegenover me. Terwijl ze net een paar weken Portugal achter de rug heeft, ziet ze eruit alsof ze herstellende is van een heftige griep. ‘Ik heb alleen maar gebeld met mijn moeder, mijn zussen en de wijkzorg van mijn moeder. Wat een ellende, ik heb nauwelijks zon gezien’, verzucht ze. ‘Mijn man en kinderen hebben vakantie gehad, maar ik kwam gestrester thuis dan dat ik heen ging.’
Manon Snoeker (www.trouwtoespraak.nl) is vrijgevestigd trouwambtenaar en spreekt daarnaast op ceremonies en plechtigheden zoals uitvaarten, huwelijken en jubilea. Manons werk is zoals het leven: vrolijkheid en verdriet wisselen elkaar af. In haar blogs neemt Manon ons mee bij haar werkzaamheden en vertelt ze over de bijzondere ontmoetingen die ze heeft met haar opdrachtgevers.
“Het gaat niet goed met uw man, ik denk dat het verstandig is dat u de kinderen naar het ziekenhuis laat komen, zodat ze hun vader in deze situatie op de intensive care even zien”.
Wanneer kom je weer, is haar laatste vraag. Voorlopig kom ik niet, mama. Dat kan nu niet hè. Zodra het weer kan, ben ik bij je. Eigenlijk weet ze het wel, maar ze vergeet het ook weer. Mijn lieve mama, die nog maar net was verhuisd naar het verpleeghuis, heeft corona. En taai als ze is, lijkt ze weer een beetje op te krabbelen. Maar het meest schrijnend is dat ik niet bij haar op bezoek kan.