Trouw en trouwring

Van onze partners: “Papa draagt al 60 jaar zijn trouwring. Moeten we die vandaag al af doen?” We staan bij het bed waar vader liefdevol door zijn kinderen verzorgd is.

Als een echte heer ligt hij schoon, lekker ruikend en prachtig verzorgd aangekleed op zijn bed. Hij straalt rust en acceptatie uit.

“Nee, hoor. Dat hoeft absoluut niet. De ring kan ik later nog af doen. Je hoeft nu niets te beslissen.” We praten verder over het thema ‘trouw en trouwring”. Geef je de ring mee omdat hij bij de persoon hoort? Een ethische vraag waar het goed is om even over na te denken.

Meegeven van sieraden bij een crematie betekent dat het gesmolten edelmetaal uit de as gehaald wordt en, samen met alle andere edelmetaalresten van anderen, geschonken wordt als opbrengst aan een goed doel. Een mooie gedachte. Maar, ben je zelf als familie niet het eerste ‘goede doel’? Vaak is er iemand in de familie heel blij om de trouwring (of welk sieraad nog als laatste bij de overledene heeft gehoord) te krijgen als tastbare herinnering. Voor een kleinkind die gaat trouwen, voor de zoon die jaren voor vader gezorgd heeft, voor het herinneringsdoosje, voor het laten vermaken tot een kleinood voor alle kinderen. Weggeven aan een ander kan altijd nog als de jaren verstreken zijn. Alleen, eenmaal in de kist meegegeven is het voor eeuwig uit het zicht. Bij begraven kun je, behalve de emotionele vraag, ook de duurzaamheidsvraag stellen. Wat vinden we passend om voor heel lang aan de aarde toe te vertrouwen? Waar het lichaam langzaam vergaat en aan de natuur ‘terug gegeven’ wordt, geldt dat niet voor de trouwring, voor de bril, voor alles wat niet op een natuurlijke wijze kan vergaan.

“De ring blijft bij papa tot we hem overleggen in de kist. Zijn trouwring houden we als zijn eeuwige verbinding met ons”.

Geschreven door Jose Hobert – www.comesuitvaartzorg.nl