Twan Tuik (19) uit Barger-Compascuum, de motorcrosser met een lach
Tijd van leven beschrijft het gepasseerde bestaan van mensen met een bijzonder verhaal. Vandaag Twan Tuik (2000 – 2019) uit Barger-Compascuum.
Barger-Compascuum, 12 april 2003. Twan Tuik viert zijn derde verjaardag. Bij het huis staat het cadeau dat hij een week eerder alvast van zijn ouders had gekregen: een quad. De kleine Twan is er dolgelukkig mee, want hij wilde heel graag zo’n motor op vier wielen.
Op de dag van zijn verjaardag is het feest compleet. Vrienden van zijn ouders geven hem crosshandschoentjes. Het duurt maar even of de jarige job zit op zijn quad en begint te rijden. Het wordt een kort avontuur. Vanaf de oprit rijdt de enthousiaste peuter linea recta het Verlengde Oosterdiep in.
‘Mijn motor. Waar is mijn motor?’
Fokko Tuik (49), de vader van Twan, kan een glimlach niet onderdrukken als hij eraan terug denkt. ,,Hij was zo onder de indruk van die nieuwe handschoentjes, dat hij nergens anders meer naar kon kijken. Uiteraard sprong ik meteen het water in om Twan eruit te halen. Dat lukte supersnel. Toen hij weer aan de kant stond, was de binnenkant van zijn jas nog droog.’’
Twan was er niet erg van onder de indruk. ,,Het eerste wat hij zei was ‘Mijn motor, waar is mijn motor?’’’ De quad werd uit het kanaal gehaald en vader Fokko Tuik kreeg het voertuig weer aan de praat. Twan kon verder waarmee hij zo enthousiast was begonnen: motorcrossen.
‘De liefde voor motorcrossen. Het zat er gewoon in’
Twan Tuik groeide op in een echte motorcrossfamilie. Opa Tjibbe, vader Fokko, broer Roy, oom Fokke en meerdere neven reden al op een crossmotor voordat Twan ermee begon. ,,We hebben Twan niet gestimuleerd om ook te gaan crossen. Het zat er gewoon in. Hij kon ook al op heel jonge leeftijd goed sturen met zijn fiets’’, zegt moeder Yvonne (49).
Haar jongste zoon was vijf jaar toen hij zijn eerste crossmotor op twee wielen kreeg, een KTM 50 CC. Zo’n twee jaar later volgden de eerste wedstrijden. ,,Hij was een stuk fanatieker dan ik, wilde ook dolgraag de beste zijn. Maar hij had niet de illusie dat hij ooit prof zou worden. Dat was ook niet zijn doel. Het plezier, dat stond bij Twan altijd voorop’’, vertelt broer Roy (27).
‘Bij de buren haalde hij ‘s avonds zijn tweede toetje’
Twan Tuik ging in Barger-Compascuum naar de katholieke basisschool Sint Theresia. Daar voelde hij zich prima op zijn gemak, had er veel vriendjes. Bijzonder was vooral de periode waarin hij les kreeg van zijn buurvrouw, juf Lena. ,,Zij en haar man Bob waren buiten schooltijd een soort opa en oma voor hem. Als hij thuis het eten op had, dan wandelde hij vaak nog even naar Bob en Lena. Daar haalde hij dan zijn tweede toetje van die dag.’’
Na de basisschool ging Twan in Emmen naar de mavo op het Hondsrug College. Die opleiding maakte hij af, maar van harte ging het allemaal niet. ,,Hij deed er weinig voor, het was echt met de hakken over de sloot’’, zegt moeder Yvonne. De studie die daarna kwam – de opleiding tot algemeen onderhoudstechnicus op het Drenthe College – zorgde evenmin voor veel enthousiasme. ,,Daar had hij het na een jaar wel bekeken. Veel te veel theorie.’’
‘Werken en leren. Wel duizend keer beter dan school’
Gelukkig had het Drenthe College in Emmen nog wel iets anders in petto: een opleiding voor constructiewerker. Eén dag per week naar school, vier dagen per week werken. ,,Dat viel bij Twan beter in de smaak. Hij kon via school ervaring opdoen bij WSG in Emmen, een dienstverlener voor de olie- en gasindustrie. Dat was het bedrijf waar zijn vader ook werkte. Twan ging er met plezier naar toe. Wel duizend keer beter dan school, zo vertelde hij.
‘Dit verhaal verscheen op 7 oktober in Dagblad van het Noorden.
