Robin (24) had juist zijn weg gevonden

Er komt geen einde aan de nachtmerrie. Mem José Zeilstra uit Ysbrechtum en vriendin Soraya Velting uit Bolsward vertellen, tegen elkaar aan op de bank, over het verlies van hun Robin van der Wal, nét 24 jaar.

De jongste van José, de ware van Soraya. Het verdriet vreet alle licht en warmte weg. Wanneer raken ze de bodem? José: ,,Der is in stik út myn siel.’’ Soraya: ,,Je blijft proberen om uit deze slechte droom te komen.’’ 

Robin, dat is er eentje van de rusteloze soort. Als kind al, zegt mem. Waar Robin is, trilt de lucht. ,,Altyd tippelje, noait stilsitte. In echte ADHD’er.’’ Hij lacht liever dan dat hij praat. Hij is losjes met plannen maar altijd te vinden voor zijn vrienden. Robin drijft zijn ouders tot wanhoop als er geen rem meer zit op het blowen. José, brekend: ,,Ik ha him ris it hûs útsetten. Dat is it alderslimste wat ik as mem oait dien ha. Mar it wie hy derút of ik deroan ûndertroch.’’

Robin & Soraya

Met Soraya komt de wending. Ze leren elkaar twee jaar geleden kennen via een wederzijdse vriend. Al snel zijn Robin & Soraya onafscheidelijk. ,,Toen ik hem net leerde kennen, dacht ik: ‘Oh my god’.’’ Maar hij sleurt haar met zijn onsterfelijke optimisme door een sombere fase en zij wrikt net zo lang aan zijn harnas totdat hij eindelijk iets prijsgeeft over zijn gevoelens. ,,Ik zei wel: ‘Je bent toch geen robot?’’’

Robin is nu geïnspireerd, geestdriftig. Hij weet wat hij wil: barbier worden. Baarden trimmen, strakke coupes knippen. Op de kappersschool valt-ie op met zijn talent, perfectionisme en flair. Soraya: ,,Met zijn scheve lachje en twinkelogen kon-ie iedereen inpakken.’’ José: ,,Hy hie in hege gunfaktor.’’ 

Robin is oprecht gelukkig met zijn baan bij Herenkappers De Vos in Heerenveen. Ook daar schatten ze zijn eigenzinnige talent als jonge barbier op waarde. Soraya: ,,Hij was altijd blij.’’ En hij droomt, van een eigen oldschool barbershop, die hij ooit samen met zijn lievelingscollega Sharon wil openen. 

De laatste avond dat ze ’m ziet. Tot in het kleinste detail kan José het beeld oproepen. Robin zit op zijn slaapkamer achter zijn gaming-pc, die hij eigenhandig gebouwd heeft. Hij hoeft alleen de videokaart er nog in te prikken. Robin is vreselijk trots, zijn moeder staat achter ’m met haar hand op zijn schouder en kijkt mee naar wat haar jongste gemaakt heeft. ,,Ik bin sa wiis mei dat momint.’’

‘Laatst gezien gisteren om 21.11 uur’

De rusteloosheid is weg. Robin heeft zijn leven op de rit. Hij voelt zich thuis bij Soraya en thuis in zijn werk. Hij ontdekt het ijshockeyen en sluit zich enthousiast aan bij de Flyers in Heerenveen. God ja, iedereen is trots op ’m. José: ,,Hy wie sa fol passy dwaande mei syn wurk, syn sport, syn hobbys.’’

Als hij in de nacht van zondag op maandag na een ijshockeytraining naar het huis van Soraya rijdt, gaat er iets vreselijk mis op het klaverblad bij Heerenveen. Met zijn Peugeot 207 – hij rijdt niet te hard- raakt hij van de weg, rolt van het talud en belandt in de sloot. Robin van der Wal verdrinkt in het koude water. 

En Soraya, die heel die avond en nacht vreemd bezorgd is, blijft maar op haar telefoon kijken. ‘Laatst gezien gisteren om 21.11 uur’, staat er bij Robins whatsapp. Het laatste bericht dat hij haar heeft gestuurd is I love you, met hartjes. ,,Ik voel nu vaak zijn hand in de mijne.’’ Dat Robin orgaandonor was, is een gedachte die de familie troost geeft.

Dit artikel is geplaatst in de Leeuwarder Courant van 05-06-2019