Mijn moeder die niet meer wakker kon blijven.

,,Houd haar wakker.” Mijn vader keek bezorgd naar mijn moeder toen hij dit tegen mij zei. Hij moest de deur uit. Boodschappen doen.

Het was maandagochtend en we hadden net een feestelijk weekend gehad. Een kinderfeest in het kader van mijn twaalfde verjaardag. En de verjaardagsfeestjes van mijn opa en oma waarvoor we op en neer naar Brabant waren gereisd. Ik herinner me het vertrouwde gelach van ‘de volwassenen’ aan de koffietafel. Mijn moeder die vrolijk meedeed aan het vrolijke gebabbel.

Maar die maandagochtend zag ze eruit alsof ze inderdaad elke moment in slaap kon vallen. Ze zat in kniemakerszit op de driezitsbank, handen slap in haar schoot, haar ogen staarden naar niets. Ik dacht dat het juist beter voor haar was, slapen. Daar werd ik ook beter van wanneer ik bijvoorbeeld de griep had. Maar ik gehoorzaamde.

Ongetwijfeld heeft ze nog wel iets gedaan die week. Tv gekeken, gelezen, misschien zelfs wel een huishoudelijke klusje. Maar ik kan me haar alleen herinneren zoals ze daar op de bank zat. Ze werd bleker, haar ogen steeds leger.

Op vrijdag kwam alleen mijn vader naar beneden. In één rechte lijn naar de telefoon. Mijn broer en ik mochten niet naar boven.

De huisarts kwam. De ambulance kwam. Mijn moeder ging.

Mijn moeder in het ziekenhuis, aan de slangetjes, aan monitors. Ze vroeg volgens mij of we bij haar wilden blijven. Ze zei volgens mijn broer dat we naar huis moesten gaan.

Naar huis moesten we dan ook. Familieleden waren onderweg uit Brabant. Ze waren nog niet binnen of de telefoon ging. Dat we beter naar het ziekenhuis konden komen.

Hoe lang het duurde voor we er waren, wat ik dacht, wat op de radio klonk, of mijn vader, broer en ik iets zeiden in de auto; ik weet niets meer. Alleen nog dat we aankwamen bij haar ziekenhuiskamer. Een zuster sloot net de deur achter zich en zag ons. Zei: ,,Ze is net vertrokken.”  

Ik begreep meteen wat ze bedoelde. Al was er iets gebeurd wat tot dat moment niet in me op was gekomen dat het kón gebeuren – hoe ziek mijn moeder ook was. Maar ze was in slaap gevallen, ze konden haar niet meer wakker krijgen en ze zou ook nooit meer wakker worden.

Dit is de derde column over het overlijden van mijn ouders. Lees de andere colums hier ( https://mensenlinq.nl/over-1/ ) en hier ( https://mensenlinq.nl/over-2-waar-ik-was-toen-ik-hoorde-dat-mijn-moeder-longkanker-had/ ).  

Door: Martine van der Linden. Geplaatst 1-10-2020