In memoriam

Miranda Pathuis op de bres voor school en cannabisolie

Miranda Pathuis (1971-2019) uit Nieuw-Buinen was een bijzondere vrouw. ,,Je mag om me rouwen, maar na een week of wat moet je door.’’

De basisschool dicht? Dat mag niet! Miranda Pathuis schrok zich een hoedje toen het nieuws bekend werd. De gemeente Borger-Odoorn wilde de school in 1e Exloërmond, waar haar kinderen op zaten, sluiten wegens een gebrek aan leerlingen. Maar op het gemeentehuis hadden ze geen rekening gehouden met een moeder zoals zij. Iemand met het motto: als je het ergens niet mee eens bent, moet je niet zeuren maar er wat aan doen.

Samen met haar dorpsgenoten kwam ze in verzet, én in de politiek. ,,Ze sloot zich bij ons aan om zo de strijd beter te kunnen voeren’’, zegt Henk Bolk van Gemeentebelangen Borger-Odoorn. ,,Ze begon als fractieassistent. Toen zij later meedeed aan de gemeenteraadsverkiezingen werd zij direct met voorkeursstemmen gekozen.’’

Het doek viel toch voor de school, maar pas jaren later

Uiteindelijk viel het doek tóch voor de school, maar pas jaren later. De strijd ging voort, nu om het dorpshuis van 1e Exloërmond. Dat bleef wél behouden en staat er nog steeds. Miranda was bestuurslid van Stichting Streekbelangen 1e Exloërmond en zat in tal van andere besturen. De peuterspeelzaal, bijvoorbeeld, en de vrouwenvereniging.

Ze was iemand van de ludieke acties en promoties. Dat deed ze voor haar werk, bij de VVV in Westerwolde en later de stichting Toreco/Tourist Info in Coevorden, en voor de clubs waar ze bij zat.

Toen het bestuur van Vrouwen van Nu vond dat er wel erg veel geld op ging aan het hoofdbestuur, kwam er onder haar leiding een nieuwe vrouwenvereniging: Actief en Anders. Miranda werd voorzitter en regelde dat de vrouwen uit het dorp met een bolderkar werden opgehaald om lid te worden.

Altijd in voor een lolletje

,,Ze was altijd in voor een lolletje’’, vertelt vriendin Barbara Speelman. ,,En ze was een kei in dit soort acties. Net zoals in het schrijven van teksten. Zij kreeg het met haar brief voor elkaar dat wij naar het verlovingsfeest van Willem-Alexander en Máxima mochten. Ze was goed met woorden en in het vertellen van verhalen.’’

Ook schreef zij voor menig familielid en vriend de sollicitatiebrieven en cv’s. ,,Mama stond altijd voor iedereen klaar. En dat deed ze met liefde’’, zegt zoon Patrick. ,,Ik heb haar bijna nooit chagrijnig gezien.’’

En dat mag best bijzonder heten. Miranda kreeg in haar korte leven heel wat tegenslagen te verwerken.

Vader overleed toen Miranda nog een tiener was

Toen zij 14 jaar was, overleed haar vader. Het gezin woonde in Stadskanaal, boven het pand van gemeentewerken. Vader stuurde deze afdeling aan en was vrijwillig brandweerman. Tijdens een fietstocht werd hij plots onwel, in het bijzijn van Miranda, haar broertje en haar moeder.

Het gezin pakte de draad weer op, zo goed en kwaad als het ging. ,,Miranda’s moeder was een sterke vrouw. Zij is echt een voorbeeld voor haar geweest’’, vertelt Ronald Strijker, die in 2015 met Miranda trouwde. ,,Het deed haar verdriet dat haar eerste huwelijk was stukgelopen, maar ze zette zich daar snel overheen.’’

Geen stiefkinderen, maar ‘bonuskinderen’

Dat eerste huwelijk, met Roswinkeler John Eshuis, bracht haar twee kinderen: Patrick (nu 25) en Jonique (21). Door het tweede huwelijk kreeg ze twee ‘bonuskinderen’ bij, zoals zij dat zei. Ze gruwde van het woord stiefkinderen.

Het samengestelde gezin betrok een woning aan het Zuiderdiep in Nieuw-Buinen. ,,Het was liefde op het eerste gezicht’’, zegt Strijker. ,,We hadden elkaar op een datingsite leren kennen. Toen zij voor de deur stond, was er direct een klik. Niet normaal dat zoiets bestaat.’’

Binnen één jaar nadat ze elkaar het ja-woord hadden gegeven, sloeg het noodlot toe. Miranda viel in de hal van het gemeentehuis op de grond. Een kwaadaardige hersentumor bleek de boosdoener.

Een onzekere periode met een operatie en chemo volgde. Toch bleef ze de moed erin houden. En ze bleef raadslid; in 2018 werd ze zelfs nog fractievoorzitter. Bolk: ,,Het gebeurde wel eens dat ik ‘s ochtends bij haar op bezoek was geweest en dat ik tegen de fractie zei: Miranda komt niet, hoor. Dan was ze zo ziek dat ze niet eens haar bed uit kon komen. En wie kwam er ‘s avonds de raadzaal binnen? Miranda. Strompelend, maar ze wás er.’’

Groot voorstander van thuisteelt medicinale cannabis

Miranda, ook lid van de steunfractie van Sterk Lokaal Drenthe, gebruikte cannabisolie om de kanker te lijf te gaan. Ze was groot voorstander van het thuis telen van deze drug en had zelf vijf plantjes. En Miranda Pathuis zou Miranda Pathuis niet zijn als ze daar niet in de gemeentepolitiek een lans voor zou breken. Met als gevolg dat Borger-Odoorn de eerste Drentse gemeente werd die de discussie hierover aanzwengelde.

,,Het is vies spul en het mag niet, maar ik heb er enorm veel baat bij’’, vertelde ze.

Begin 2019 moest ze het raadswerk toch neerleggen. De ziekte was niet meer te stuiten. Op het laatst ging het snel dat de Wensambulance eraan te pas moest komen om haar laatste wens in vervulling te laten gaan: een bezoek aan natuurbegraafplaats Hillig Meer bij Eext, om daar vanaf de brancard een plekje uit te zoeken. Iedereen was in tranen, behalve zij zelf. Kop d’r veur, zelfs nu.

Twee weken later overleed ze, maar niet voordat ze haar man meegaf: ,,Roon, je mag om me rouwen, maar na een week of wat moet je door.’’

Dit artikel is geplaatst in Dagblad van het Noorden van 23-09-2019