Een laatste wens in vervulling zien gaan is iets wat veel mensen verlangen. Erik Roelfsema wil er alles aan doen om dat mogelijk te maken. Hij kwam door zijn werk als ambulancechauffeur in aanraking met Wensambulance Noord-Nederland en werd al snel wenscoördinator. Erik: ,,Mijn werk als ambulancechauffeur is mijn passie geworden. Dat ik dit in mijn vrije tijd kan doen is dan erg leuk, maar het vraagt wel veel. De voldoening die het geeft is allemaal waard!’’
Al sinds 2009 vervult de wensambulance wensen in heel Noord-Nederland. ,,Ik raakte door mijn werk betrokken bij de stichting toen het net opgericht werd en ben nooit meer vertrokken. Ik doe het naast mijn reguliere baan als ambulancechauffeur. Het is nu, ondanks de coronacrisis, ontzettend druk. Mensen durven het weer aan om erop uit te gaan en hun droom in vervulling te laten komen. De wensen stromen binnen.’’
,,Nu zijn we met 140 vrijwilligers. Alle vrijwilligers hebben een zorgachtergrond of zijn werkzaam in de zorg. De chauffeurs zijn (gepensioneerde) ambulancechauffeurs. Het verreist enige vaardigheid om te rijden op een ambulance. Onze ‘doelgroep’ bestaat uit ernstig zieke mensen, je moet goed kunnen aanvoelen hoe je daarmee moet rijden.’’
Nu gaat Erik niet meer zo vaak mee tijdens het vervullen van een wens. ,,Als wenscoördinator heb ik veel werk aan het organiseren van de wens. Wensen komen bij mij binnen, waarna ik het contact moet leggen met degene die het ingestuurd heeft en de betrokkenen die met de wensvervulling te maken hebben. Ook moet ik regelen dat de vrijwilligers en ambulance klaarstaan, een draaiboek gemaakt wordt en alle medische informatie over de patiënt aanwezig is.’’
Sommige wensen kunnen erg dichtbij komen. Dat heeft Erik ook ervaren. ,,Twee jaar geleden heb ik samen met mijn vrouw het zoontje van onze vrienden begeleid. Ze gingen altijd naar Ameland en hij wilde daar graag nog één keer heen op vakantie. Toen we weer op de boot stonden naar Holwerd, zag ik het eiland verdwijnen in de verte. Dat was het complete plaatje. Zijn afscheid van het eiland. Daar heb ik het dan ook wel even moeilijk mee.’’
,,Zo’n wens is vaak erg persoonlijk. De aanwezigen willen dan een momentje alleen, dus de zorgvrijwilligers zijn er niet altijd de hele tijd bij. In andere gevallen zijn ze er alleen om de patiënt en zijn of haar naasten naar de locatie te brengen en komen ze hen na verloop van tijd weer ophalen. Er zijn heel veel dingen mogelijk, maar het moet wel verantwoord blijven voor de patiënt.’’
Ook na de wens blijven mensen contact houden met Erik. ,,Dat vind ik heel erg mooi aan dit werk. Een dag na de wens bel ik even hoe het allemaal verlopen is en krijg ik het verhaal van hun kant te horen. De voldoening en dankbaarheid van mensen dat ze deze dag nog beleefd hebben is grandioos om te horen. Andersom hoor ik ook vaak mensen die niet wisten dat we bestonden en spijt hebben dat een dierbare zijn of haar laatste wens niet kon laten vervullen.’’
,,Omdat veel mensen uit onze doelgroep terminaal ziek zijn, is de ambulance voor hen een taboe geworden. Ze zien er van af omdat ze niet weer in een ziekenhuissfeer of ambulance terecht willen komen. Daarom hebben we nu een witte auto, zonder dat deze aan een ambulance doet denken. Heb je een laatste wens? Aarzel niet. Het is zo zonde als je je laatste wens niet in vervulling ziet gaan.’’
Door Nienke van der Wal. Geplaatst 5-6-2020
Voor eeuwig en altijd hun verhaal.
Het leven liet diepe krassen achter op haar ziel. Carla Baruch zocht troost in dieren en wijdde haar leven aan het verzorgen van ieder levend ...
De vader van het Lougblad, de dorpskrant van Vlagtwedde, is niet meer. Wubbe Alvering is op 68-jarige leeftijd overleden, na een kort ziekbed. Hij stierf ...