Rouw

Een lindeboom voor juf Linda.

Mijn zus Linda overleed meer dan 25 jaar geleden volledig onverwachts. Met haar 29 jaar was zij in de bloei van haar leven en niets wees erop dat zij leed aan een ernstige ziekte. Haar plotselinge dood was een emotionele dreun, die tot op de dag van vandaag nog voelbaar is voor een ieder die haar heeft gekend. 

Het verlies van haar had niet alleen een enorme verdrietige impact op het leven van mijn ouders, mijn broer Jacko, mijzelf, haar vriendinnen en vrienden. Ze was ook met hart en ziel juffrouw van een klas met kinderen, die haar op handen droegen. Zij hield van haar kinderen en haar kinderen hielden van haar. ‘Juf Linda is de allerliefste’, hoorde ik later van een klein meisje uit haar klas die bij ons thuis op bezoek kwam.  

Linda lag opgebaard in een kist in onze vroegere slaapkamer. Sommige kleintjes uit haar klas kwamen langs om naar haar te kijken om zo afscheid van haar te kunnen nemen. Ze legden zelfgemaakte tekeningen naast haar neer, poppen en beertjes van zichzelf. Juf Linda mocht die allemaal mee nemen op weg naar de hemel. Dan was ze tenminste niet alleen. 

Later las ik in een speciale herdenkingskrant voor mijn zus van de 16e Montessorischool Gaasperdam hoe kinderen en hun ouders haar onverwachte dood hebben beleefd. 

‘Linda overleden, maar dat kan toch niet en hoe kan dat nou. Ik probeer de afgrijselijke waarheid nog even op afstand te houden, maar langzamerhand dringt het onvoorstelbare tot me door. Linda is dood. Definitief uit ons leven verdwenen. Ik sta helemaal te rillen en denk gelijk aan Kaj die het helemaal niets vond op school omdat juf Linda er niet was. Of zoals hij zelf zei: ‘Juf Linda is mijn juf. Een andere juf vind ik niet leuk’.  En nu zal ik hem moeten vertellen dat zijn juf Linda dood is’, schrijft een moeder in de herdenkingskrant van de school voor mijn zus. 

Ze schrijft hoe zij haar zoontje Kaj het nieuws vertelde. ‘Kaj, er is iets ergs gebeurd. Linda, jouw juffrouw, is dood gegaan’. Grote stille ogen. En dan twee keer achter elkaar: waarom? En even later: ‘Ik wil alleen maar zo een lieve juffrouw als juf Linda. Meteen daarna gaat hij weer op in zijn spel.’ 

Nu zoveel jaren verder lees ik de woorden van de moeder van Kaj en ze raken me opnieuw recht in mijn hart. Nog een passage: ‘Er ontspinnen zich ontroerende gesprekjes tussen ons over leven, dood en de hemel. Kaj is er druk mee in de weer en probeert zich een voorstelling te maken. En komt met een verbluffende opmerking. ’Als je in de hemel bent heb je geen vel meer, hè mama, en geen botten, je hebt dan geen vorm meer.’ En een dag later: ‘Als ik later in de hemel kom, kom ik dan weer bij juf Linda in de klas?‘ 

De herdenkingskrant van Linda heb ik veilig opgeborgen in mijn houten zeemanskist in de woonkamer liggen. Af en toe haal ik haar krant eruit om nog weer eens te lezen. 

Nog meer bedachten de leerkrachten en ouders van Linda’s school. Even na Linda’s overlijden werden mijn ouders, mijn broer en ik uitgenodigd voor het planten van een speciale boom op het schoolplein, ter nagedachtenis aan mijn zus. Een lindeboom. Het was een heel speciale dag herinner ik me, met al haar kinderen en leerkrachten en ouders van kinderen, verdrietig en feestelijk tegelijk. Een boom waar de kinderen onder kunnen spelen of nog even kunnen praten met juf Linda. 

Nu zoveel jaren later is deze toen kleine lindeboom uitgegroeid tot een grote volwassen boom, die nog steeds staat te floreren op het schoolplein van de school. Lang had ik er niet meer aan gedacht tot ik vorig jaar werd benaderd door Anne-Maria van Hilst, een oud-leerlinge uit Linda’s klas. Zij was een meisje van zeven toen haar juf overleed. 

Ze vertelde me dat zich zorgen maakt over het voortbestaan van de boom van Linda. Er was namelijk besloten om de 16e Montessorischool te sluiten. Er waren nog te weinig leerkrachten over op de school om les aan leerlingen te geven. De gemeente Amsterdam was bezig te kijken naar wat te doen met de school en de ruimte erom heen. En hoe moet het dan met de boom van Linda, vroeg Anne-Maria zich af. Die mag toch niet zomaar verdwijnen? 

Anne-Maria schreef er een column over op de website van Crescas. Een vurig pleidooi om de lindeboom hoe dan ook te behouden.  ‘Maar wat gebeurt er nu mee nu de school gaat sluiten? Verdwijnt hij dan? Dat mag toch niet! Deze boom moet blijven bestaan’, schrijft ze.  

Een blogger uit Amsterdam Zuid-Oost las het verhaal van Anne Maria en sloot zich aan bij het initiatief. ‘De lindeboom van Linda van Wees moet worden beschermd ter nagedachtenis van deze lieve kleuterjuf’, schrijft hij. 

Wonderbaarlijk voor mij om de verhalen van Anne-Maria en deze onbekende blogger te lezen. Het gaat over mijn zus, die nog steeds voorleeft in de harten van mensen. Wat ben ik blij met deze aandacht voor Linda, mijn zus die ik zo mis. Wat hoop ik zó dat haar boom behouden blijft. 

Door Ellis van Wees