Dokter Peer uit Harlingen zocht op zijn motor graag het avontuur op. Tot de laatste dag haalde hij alles uit het leven

Altijd op de motor, helm en bril op, imposante snor, leren pak en een sjaaltje wapperend om de hals. Peer Neeleman was een opvallende verschijning, niet bepaald het doorsneetype medisch specialist.

Dat hij dokter wilde worden, wist hij al op jonge leeftijd. Peer, oudste zoon in een gezin met vijf kinderen, was dertien jaar toen zijn vierjarige zusje plotseling overleed. Haar onverklaarde dood maakte diepe indruk. Dus na de middelbare school in Eindhoven ging Peer medicijnen studeren in Nijmegen. Zijn vrije tijd besteedde hij aan wedstrijdroeien; hij vond een kamer in het huis van studentenroeiclub Focas, maar moest hier weg toen zijn vriendin Anja zwanger raakte. Geld voor een huurhuis was er niet. Met een vriend kraakte hij fort Benedenlent net buiten Nijmegen, ooit gebouwd ter verdediging van de stad.

Direct de volgende ochtend stond de wachtmeester van Lent op de stoep, die zou de krakers wel even verwijderen. Maar wat hij aantrof: geen ‘werkschuw langharig tuig’, zoals te doen gebruikelijk in die tijd, maar twee keurige heren in pak die hem op het overtreden van de wet wezen als hij hun pas verworven woongebied zou betreden. De man droop af.

Het typeerde Peer, die zijn leven lang onbevangen en gretig avonturen aanging. Zijn twee oudste kinderen werden in het fort geboren.

Peer Neeleman. Foto: Archief familie Neeleman

Na zijn specialisatie anesthesie, die Peer uiteindelijk afrondde in Berlijn, ging hij als intensivist aan het werk in het ziekenhuis van Dokkum. Na omzwervingen op Curaçao, in Bergen op Zoom en Rotterdam, keerde hij terug in Friesland om in Harlingen een pijncentrum op te zetten.

Harmonieuze patchworkfamilie

Met zijn nieuwe partner Lia, die hij in 1991 had ontmoet in het ziekenhuis van Bergen op Zoom, vestigde hij zich in Wijnaldum. Er kwamen nog twee dochters. Samen met de andere drie kinderen (hij had ook nog een dochter in Berlijn) vormden ze een harmonieuze patchworkfamilie.

Omdat de academische setting weer trok, maakte hij in 1998 de overstap naar het UMCG. Hier kwam hij al snel in het levertransplantatieteam. Dat hij op bijna 100 kilometer van zijn werk woonde, vond Peer geen bezwaar. Om half 6 zat hij op de motor om om 7 uur in het ziekenhuis te zijn.

Als teamlid was hij uiterst loyaal, vertelde Maarten Sloof bij het afscheid namens alle collega’s. Door samen te werken, of dat nou in een sloep was – Peer was fanatiek sloeproeier – of in een multidisciplinair team, kwam je vooruit, was Peers filosofie. Van veel vergaderen hield hij niet, net zo min als van al te bindende protocollen en regels. Dat maakte het ook wel eens lastig om met hem samen te werken. Dan was hij weer eens onvindbaar of vergat hij een afspraak. Maar vanwege zijn charmes – Peer had een hoog knuffelgehalte – kwam hij er meestal mee weg.

Cannabis als pijnbestrijding

De medicus speelde een grote rol bij de pijnkliniek in het Groninger ziekenhuis. Hij was een van de eersten die patiënten cannabis voorschreef als onderdeel van pijnbestrijding. Daarin was hij zijn tijd ver vooruit.

Hij was een gedreven vakman die moeilijk ‘nee’ kon zeggen. Stoppen met werken na zijn officiële pensionering was dan ook geen optie voor hem. Twee keer nam hij een periode waar als specialist op Sint Maarten; zon, zee, strand en een beetje werken. Maar toen kwam Irma: de alles verwoestende orkaan in 2017. Peer beleefde er benauwde momenten, niet alleen door het natuurgeweld maar ook door plunderende locals . Lia was hem dagen kwijt door de afwezigheid van internet. Hij was – gelukkig – ongedeerd, zij was doodongerust, maar Peer had geen idee.

Peer Neeleman op de motor. Foto: Privéarchief

Ook buiten het ziekenhuis had hij een enorme drive . Zo deed hij twee keer mee aan de rally Parijs-Dakar. Zijn motor, een Moto Guzzi, speelde een rode draad in zijn leven; king of the road voelde hij zich achter het stuur. Talloze reisjes maakt hij er mee, met zijn geliefden, vrienden en kinderen. Zoon Merijn memoreerde enkele dierbare avonturen die hij met zijn vader beleefde. Zoals de keer dat ze door een gat in het hek kropen om een motorrace in de Belgische Ardennen bij te wonen. Kaartjes vond Peer te duur.

Expertisecentrum euthanasie

Nee, de avonturier was bepaald geen ‘normale’ vader, zoals anderen hadden. Misschien, zo opperde Merijn, is hij altijd kind gebleven door de druk om vroeg volwassen te worden. ‘Vaak naïef en onhandig, alles overkwam hem gewoon.’

Peer Neeleman 1948-2023. Foto: Privéarchief

De laatste drie jaar was Peer als uitvoerend arts betrokken bij het Expertisecentrum euthanasie in Den Haag. Als het leven lijden wordt, is dit ook een manier om mensen te helpen, vond de medicus.

In het voorjaar van 2020 bleek de arts opeens zelf prostaatkanker te hebben. Tot de laatste dag haalde hij alles uit het leven. Hij hoopte dat de dood hem zou overvallen, maar wist ook als geen ander welke weg hem te wachten stond. Dus hield hij zelf de regie. Op 9 januari, in het bijzijn van zijn dierbaren, verliet Peer Neeleman het leven, 74 jaar oud. De man die hen leerde in het moment te leven, sprak Lia. ‘Wat was het leven leuk. Doe me er nog maar eentje’, stond op zijn rouwkaart.

Bron: Leeuwarder Courant. Geplaatst 15-6-2023.