Dick Lukkien: icoon van de Langeleegte

Hoe dicht kunnen gevoelens van hemels geluk en ontroostbaar verdriet bij elkaar liggen. Een dag na de promotie van FC Emmen, vorige week maandag, namen vader en zoon Dick Lukkien een drankje op dit ongekende succes. Als er eentje apetrots was op deze stunt was het ‘ouwe Dick’, zoals de gelijknamige vader van de succescoach door iedereen liefkozend werd genoemd.

Het zal één van hun laatste persoonlijke ontmoetingen zijn geweest, want Dick junior trok twee dagen later naar Mallorca. Geheel onverwacht werd zondag bekend dat diens vader, die alom wordt beschouwd als een icoon van de Langeleegte, is overleden.

‘Rust zacht’

‘Rust zacht ouwe baas… bedankt voor alles!!’ Het was een paar uur na het trieste nieuws de veelzeggende tweet van Anco Jansen over zijn band met Dick Lukkien senior. Ouwe Dick was ongekend populair aan de Langeleegte, waar Jansen onder Joop Gall en Dick Lukkien junior aan de revival van zijn voetballoopbaan begon. Spelers, trainers en kantoorpersoneel liepen met ‘senior’ weg. Anco, toen nog als jonge belhamel, ook.

Geen moeite was Dick Lukkien teveel. Proefspelers ophalen van vliegveld Eindhoven, de dagelijkse lunch van de selectie, een schakelaartje in het stadion vervangen, vrijdagsavonds voor taxichauffeur spelen als de spelers nog even op stap wilden, een wasmachine aansluiten in de woning van een paar jonge talenten; geen probleem. Ouwe Dick stond dag en nacht voor iedereen klaar en dat maakte hem alom geliefd.

Legendarisch verhaal

Legendarisch is het verhaal dat Sjaak Polak een modern verhuisbedrijf voor zijn deur verwachtte om zijn gezin van Leidschendam naar Wildervank te verhuizen. Sjakie ging namelijk bij BV Veendam voetballen. In plaats daarvan arriveerden twee mannen op leeftijd in een al wat ouder Transitbusje van de club om de luxe huisraad van de familie richting Oost-Groningen te verplaatsen. Eén van die twee? Inderdaad.

Lukkien senior was een man van weinig woorden, maar wanneer je goed naar hem luisterde, was elk woord raak. Er ontging hem niets, ook niet ten tijde van het ternauwernood afgewentelde faillissement in 2010 en het bankroet van 2013. Er speelde zich heel wat af aan de Langeleegte, maar hij liet er nimmer iets over los.

Het verdwijnen van SportClub Veendam trof hem in zijn ziel. Zijn dagelijkse gang naar de Langeleegte was hem ontnomen en hij vroeg zich bij gelegenheid hardop af of dat achteraf gezien allemaal wel nodig was geweest. In de vraag zat zijn antwoord eigenlijk al opgesloten.

Met FC Groningen en FC Emmen, clubs waar zijn zoon later aan de slag ging, had hij minder affiniteit. Het trok hem niet zo. Eens SC Veendam, altijd SC Veendam. Af en toe liet hij zijn gezicht zien, zoals recent toen hij aan De Oude Meerdijk met drie kleinkinderen de Bronzen Stier aan zijn zoon mocht overhandigen, nadat die was uitgeroepen tot beste trainer van de derde periode. Op zo’n moment twinkelden zijn ogen.

Hotel Parkzicht

In Hotel Parkzicht, zijn stamcafé waar iedereen hem kende én begroette, brandde zondagavond ter nagedachtenis een kaars bij het portret van Ouwe Dick.

Hij werd zeventig jaar.