Altijd sportief en gezellig druk. Levensgenieter Rutger (25) uit Loppersum vond zijn roeping in het leger

Rutger Beukema werd geboren onder de Lopster toren. Daar stierf hij ook, 25 jaar jong.

Rutger Beukema. Wie in Loppersum kent hem niet? Graag in gezelschap en altijd vrolijk aanwezig. Bij de lokale supermarkt, waar hij een bijbaantje heeft, is hij altijd in voor een praatje en zorgt hij dat de werksfeer goed is. Voetbal is zijn lust en zijn leven. Vele uren brengt hij door bij zijn club, SC Loppersum.

Ook eten is belangrijk voor de sportieveling. ‘s Ochtends aan het ontbijt komt de vraag al wat ‘s avonds de pot schaft. Pasta, patat, pizza en een broodje beenham gaan er altijd lekker in.

Rutger kiest niet voor niets voor de opleiding sport en bewegen van het Alfacollege in Groningen. Hier kan hij zijn energie kwijt. In zijn stageperiode geeft hij gymles op basisschool Roemte en op Schiermonnikoog verzorgt hij activiteiten voor Lytje Willem. Erg leuk om te doen, maar niet zijn droombaan.

Met voetballen scheurt Rutger zijn kruisband. Een drama, want dat betekent een jaar niet sporten, niet voetballen. Twee keer in de week gaat hij naar fysiotherapie, want hij moet en zal het veld weer op. Dankzij de intensieve therapie lukt het. In de tussentijd werkt hij hard aan zijn toekomst. Hij solliciteert bij de marechaussee, maar wordt afgewezen omdat zijn herstel langer duurt dan verwacht.

Rutger aan de bal

Ook het leger trekt hem, maar vriendin Rosan en zijn ouders zien dat niet echt zitten. Na een studiekeuzetest begint hij aan de opleiding logistiek in Zwolle. Maar studeren is niet echt zijn ding. Rutger is liever actief bezig.

Roeping ligt bij defensie

Dan toch naar Defensie. December 2019 begint Rutgers opleiding in Assen. Rosan en zijn ouders zijn al snel om. Rutger straalt, heeft zijn roeping gevonden. Als alle militairen in opleiding naar huis moeten vanwege corona, traint Rutger thuis in z’n eentje stug door. Met een goed gevulde rugzak en gereedschap in zijn zakken voor extra gewicht, loopt hij dagelijks hard tussen zijn ouderlijk huis en dat van Rosan in Zeerijp.

De jonge soldaat krijgt als standplaats Havelte en wordt chauffeur op een CV90. Apetrots is hij op zijn ’Mercedes’ onder de infanterievoertuigen, weliswaar met een kleiner kanon dan de ouderwetse tank, maar veel wendbaarder. En met ruimte om zijn eenheid, zeven personen, te vervoeren. Hij brengt zijn maten waar ze moeten zijn en na de oefening heeft hij bij zijn pantserwagen koffie en een lekkere tosti klaar.

Als het werk het toelaat rijdt Rutger twee keer in de week ‘s avonds naar Loppersum om bij zijn club te trainen en thuis te eten. Hij heeft een berenconditie. Op de zaterdagen is hij al vroeg op het sportveld om de hekken te openen.

Rutger en Rosan willen samenwonen. In Loppersum, want hij gaat voor geen goud ergens anders heen. In het centrum komt het kleine witte pand van de wereldwinkel te koop. Er zijn meer belangstellenden, maar het wordt hun gegund. Jonge starters, dat houdt het dorp levendig. De aankoop vergt wat geduld. De winkel draait nog even door en het pand moet versterkt worden. Geen probleem, ze hebben immers alle tijd, denken ze.

Hersentumor

In juli 2021 komt Rutger ziek thuis na een bivak in Duitsland. Zijn energie is weg en hij kan slecht licht verdragen aan zijn ogen. Migraine of een hersenschudding? Dat laatste lijkt aannemelijk, aangezien er tijdens de oefening in Duitsland het één en ander gebeurd is.

Maar de realiteit is anders. Rutger heeft een tumor van 8 centimeter in zijn hoofd. Zijn toestand verslechtert met het uur en er wordt een risicovolle spoedoperatie in het UMCG uitgevoerd. Het is aan zijn sterke lijf te danken dat hij het redt. Na twee dagen komt hij weer bij. Zijn eerste woorden op de ic zijn: ,,Wat schaft de pot?” als hij een verpleegkundige ziet lopen met een etenstrolley.

Rutger en Rosan

Op zijn 25ste verjaardag, 19 augustus, begint een chemokuur en een traject van bestraling. In die zes weken staat zijn grote vriendengroep voor hem klaar. Eén voor één gaan ze met hem naar het ziekenhuis. De mannen maken er een uitje van, lekker lunchen na afloop. Quality time.

Op 15 augustus vraagt hij zijn Rosan ten huwelijk op het oefengebied van defensie in Assen. De trouwdatum wordt op advies van de neuroloog gekozen tussen de chemo’s door: 16 oktober 2021.

F1 in Zandvoort

Rutger knapt op en kan zelfs weer voetballen. Met een speciale helm om zijn hoofd te beschermen traint hij weer wat met de jongens mee van het tweede en eerste elftal. De drive om fit te worden is er. ,,Ik ga de wetenschap versteld doen staan”, reageert hij optimistisch als hij hoort dat niemand met zo’n tumor nog tien jaar leeft.

Begin september gaat hij met vijf kameraden naar de Formule 1 in Zandvoort. Ze zijn uitgeloot (vanwege corona) maar de vriendenkring legt zich daar niet bij neer en stuurt de organisatie brieven over de zieke Rutger. Ook het leger doet een verzoek. Ze mogen toch naar de races.

Op 1 oktober, op de verjaardag van zijn lief, wordt Rutger onverwacht weer opgenomen in het ziekenhuis. Hij kan niks binnenhouden. Een reactie op de behandelingen? Vrienden organiseren zijn vrijgezellenfeest noodgedwongen in het ziekenhuis. Pé Daalemmer & Rooie Rinus zingen daar speciaal voor Rutger Lopster toren , het lijflied van het gezin Beukema op de terugweg van de vakantie. ‘Bie dólle Lopster toren doar is het leven goud.’

Op hun trouwdag wordt de ernstig verzwakte Rutger door WensAmbulance Noord Nederland naar Zeerijp gereden om Rosan te halen. Samen gaan ze naar de trouwlocatie het Schathoes van de Menkemaborg, waar familie en naaste vrienden zich verzameld hebben. Als ze na de plechtigheid buiten komen – Rutger in een rolstoel – wacht hen een verrassing: vrienden, collega’s, voetballers en dorpelingen vormen een grote erehaag voor het bruidspaar.

Het stel gaat samenwonen in een chalet in de tuin bij Rutgers ’ ouderlijk huis, geregeld door zijn ouders en familie en vrienden. Hier kunnen ze hun eigen vrienden ontvangen en het gezellig hebben. Eind oktober komt de harde boodschap dat er een tweede tumor is, nu bij de hersenstam. Er is geen behandeling meer mogelijk. Rutger: ,,We gaan er het beste uithalen zolang we nog hebben samen.’’

Met zijn maten legt hij nog zijn militaire eed af in Havelte. Hij bezoekt een casino, waar hij nog nooit geweest was, en maakt andere kleine uitstapjes, zoals naar FC Groningen. Wat hij vooral belangrijk vindt is dat zijn vrienden langskomen, gewoon een biertje doen of samen koken en eten. En vooral veel lachen. Rutgers’ humor wordt zwartgalliger. Als hij naast de totale parenterale voeding (via de bloedbaan) weer eten kan binnenhouden neemt zijn gewicht toe. ,,Ik hoef mijn kist gelukkig zelf niet te dragen”.

Hij sterft op 10 december 2021, op de klanken van Africa van Toto, zijn levenslied. De kist is bedekt met handafdrukken van de familie, vrienden en collega’s. De uitvaart is precies zoals Rutger het wilde: Met alle toeters en bellen, iedereen met Happy Socks en na afloop bier, broodje beenham en bitterballen. Een afscheid met een lach en een traan.

En met militaire eer. Zijn collega’s dragen de kist op hun schouders. Langs de route naar de begraafplaats staan vele dorpsgenoten, omwonenden, collega’s en kennissen. Vlaggen hangen halfstok, er zijn brandende kaarsen en rookbommetjes. Via zijn ouderlijk huis en het huis dat hij samen met Rosan kocht, wordt Rutger naar zijn rustplaats gebracht.

Bron: DvhN. Geplaatst 9-3-2023.