Als Annette ergens binnenkwam, begon de zon te schijnen. Ze werd 51 jaar

Annette Bolt, overal voor in.

Dat gemak zichzelf te redden had ze als kind al. Wilden haar ouders een avondje weg, maar hadden ze geen oppas, dan zei Annette dat ze gerust konden gaan. ,,Ik pas wel op Leendert’’, voegde ze eraan toe. Leendert was haar 4 jaar oudere broer. Vanaf haar vijfde liep ze zelf naar de bibliotheek om haar leeshonger te stillen en later, toen ze naar de schoolfeesten in Huize Maas ging, wilde ze niet dat haar ouders haar brachten en haalden. Ze ging op de fiets, zelf.

Ze behield dat kordate haar leven lang, ook toen ze dit voorjaar ziek werd en de dood razendsnel naderde. Zoals ze leefde, zo stierf ze: op een zelfverkozen moment en met een glimlach.

De bloemenkraam voor warenhuis V&D

Annette Bolt groeide op in Groningen, ze was de dochter van Wim en Trijn Bolt van de bloemenkraam voor warenhuis V&D. Ze hielp ze tot een paar jaar geleden graag een handje op drukke dagen zoals moederdag of de Bloemetjesmarkt. Verkopen kon ze goed, want ze praatte gemakkelijk en had van nature een commerciële inslag.

Na het vwo op het Kamerlingh Onnes ging ze Engels studeren, maar dat vond ze veel te massaal. Ze stapte over naar de heao. Met die opleiding op zak liet ze Groningen achter zich, om op de bonnefooi naar Amsterdam te gaan. Het was alsof ze wilde testen of ze het ergens anders, zonder de wereld aan familie, vrienden en bekenden, ook kon vinden.

Boltini was een blijvertje

Ze begon er haar carrière, ze bouwde er moeiteloos een nieuwe vriendenkring op en draaide haar hand er niet voor om ook dik te blijven met Groningen. ‘Boltini’ was een blijvertje, zegt haar beste vriendin als ze het over de oude, trouwe vriendschappen van Annette heeft.

Na een aantal jaren besloot ze terug naar huis te gaan, naar Groningen. Ze had haar baan en haar huis opgezegd, tot schrik van haar ouders. Komt wel goed, zei Annette die bij een uitzendbureau naar binnen liep en daar niet alleen een baan vond, maar ook een huis. Een vrouw die er werkte, verkaste naar Haarlem: ze ruilden van woning.

Jarenlang woonde ze in Groningen aan de Marwixkade. Het stappen dat ze vanaf de middelbare school als geen ander kon – Hollandse hits meezingen op de banken in ‘t Golden Fust, meters bier bestellen, schaterlachen en kletsen in De Zotte Lotte, de Opera en de Pintelier – maakte plaats voor wijn drinken bij haar vriendinnen thuis. Die hadden kinderen gekregen.

Annette niet, al kon ze smelten als ze een baby’tje zag.

Ze was dol op zonvakanties.

Altijd heimelijk verliefd

Ze kon ook weg zwijmelen als ze een leuke man ontmoette, ze was altijd wel heimelijk verliefd op een barman of collega. Een relatie had ze nooit echt. Daarvoor was ze veel te zelfstandig, geen man kon dat aan, dachten de mensen die het dichtst bij haar stonden. Annette zelf kon het in een miserabele bui ook in haar hoofd halen dat geen man werkelijk belangstelling voor haar had, vanwege haar gewicht. Daar worstelde ze mee: ze ging menigmaal gedisciplineerd op dieet en net zo goed kon ze de slanke lijn verre van zich gooien. ,,Ik ben zoals ik ben’’, zei ze dan, schonk een glas wijn in en sprak met de hand op haar hart dat alcohol nooit haar dikmaker was geweest. En schaterde.

Op een dag ontdekte ze dat ze zwanger was. ,,Dat kind komt wel groot’’, spraken haar ouders vanzelfsprekend en geruststellend. Lena werd geboren en ze kwam inderdaad groot – ze is 11 nu – , met haar grootouders, familie en Annettes vrienden altijd in de buurt. En niet te vergeten met Annette zelf, volgens Lena de allergrappigste vrouw van de wereld, ook al kon ze streng zijn.

Foute boel

Toen Annette aan het begin van het jaar buikklachten kreeg, zette ze gewoon door. Ze was nooit ziek, ze zou net beginnen aan haar nieuwe baan als teammanager bij Noorderpoort, in Annettes woorden ‘een fantastische werkgever’. Op een dag in maart ging ze toch naar de huisarts, die haar adviseerde een echo te laten maken, waarop een ernstig telefoontje uit het ziekenhuis volgde.

Foute boel, wist Annette onmiddellijk.

Ze was aangeslagen, schakelde snel, stelde scherpe vragen. Ze wilde weten hoeveel tijd ze nog had.

Dacht aan Lena.

Onbevreesd ging ze haar gang

In de paar maanden die haar restten, was ze dwars door de chemo’s en het ziek zijn heen vaak verrukt over alweer een mooie dag. Ze zette de vouwwagen nog op, op de camping bij het Ronostrand waar ze van kleins af aan al kwam, ze bezocht Disneyland in Parijs met Lena en hun beste vriendinnen. Wilde leven zoals ze altijd had gedaan. Met volle teugen en easy like sundaymorning . Toen dat in augustus niet meer ging, nam ze afscheid en sliep ze thuis in.

Lena, haar familie en haar vrienden missen haar. Hoe ze ergens binnen kwam en dat dan acuut de zon begon te schijnen, hoe ze overal over kon praten en zich in een ander kon verplaatsen. Hoe graag ze zwom en de beste handstand in het water kon maken. Hoe ze overal voor in was en onbevreesd haar gang ging, nooit de auto op slot deed, nooit de achterdeur. Hoe hard ze kon lachen, om zichzelf ook. Hoe ze altijd haar sleutels kwijt was, haar portemonnee, haar tas.

Komt wel goed, zei Annette. En anders zorgde ze wel dat het goed kwam.

Bron: DVHN. Geplaatst 2-10-2023. Foto: eigen foto